"Barsten"

"Mijn telefoon is aan alle kanten gebutst en er zijn zelfs stukjes uit de aluminium omranding gestoten. Maar tot vandaag was er nog geen krasje in het glas te zien. Ik was er inmiddels zo aan gewend geraakt dat de telefoon elk ongeluk overleeft dat ik oprecht verbaast ben dat er nu een barst in het scherm zit. Niet eens een storende barst. Een fraaie ster als een uitgekerfd diamantje in de hoek rechtsonder. En vandaaruit een haarfijne lijn die elegant over het scherm terug naar de rand kromt.

Ik had de barst aanvankelijk niet eens opgemerkt. Het noodlottige moment was me, als altijd, wel opgevallen: de telefoon viel kletterend op de vloer zoals de telefoon al talloze malen met veel lawaai op een vloer stuiterde. Nooit ooit een barst, enkel schrammen en butsen in het aluminium. Ik pakte de al zo gehavende telefoon van de vloer en stak ‘m zorgeloos in m’n broekzak. De barst merkte ik pas later op, toen ik dat ruwe diamantje in de hoek voelde. Toch opmerkelijk dat, afgaande op de vele valproeven die mijn telefoon moest doorstaan, het lijkt alsof glas meer tegen een stootje bestand is dan aluminium. Het gebutste aluminium blijft prima z’n werk doen. De barst in het glas is het begin van het eind. Er valt al wat gruis uit het sterretje en elegante lijn lijkt opzichtiger het beeld te verstoren. Deze materiaaleigenschap zou een argument kunnen zijn om in blik in plaats van in glas te verpakken."

Lees de hele column van Stefan Hermsen in Pakkracht hier.